آئین مستان

خونه بدون تو دیگه مادر صفایی نداره

بی تو سلام بابامون هرگز جوابی نداره

بغضی توی سینه ی من بعد تو مادر نشسته

از چه تو هیجده سالگی رفتی تو پهلو شکسته

باور نمی کنم من که سایه ات هفت روزه نیست بالا سرم

مادر پاشو نگاه کن تو یک دم به این دل پر از غمم

زهرا کنار قبر تو ناله زنم من ز سینه

کشته منو خندیدن قنفذ تو شهر مدینه

ماه شب تار منی زهرا ببین حال زارم

بی تو می دونی فاطمه دیگه کسی رو ندارم

در کنار قبرت نشستم زانو بغل گرفتم

بعد تو شکستم منم هم ز دنیا رفته ام

وای از این زمونه، خون ز دلم روونه

وای از این غم جدایی

زهرا بگو چکار کنم زینب بهونه گیر شده

مات دو چشم مجتبی بر در حسنم پیر شده

هر دم ببین زاری کنه بی تو حسینم فاطمه

به چشم نمی شه باورش عمره تو گشته خاتمه

فکر نکنم نمی خواد بگم من شرح غم خانه نشین

تو که خوب می دونی چی جوری بعد تو خورده ام زمین

وای از این زمونه، خون ز دلم روونه

وای از این غم جدایی

یعنی میشه منم یه بار زائر به کربلا بشم

هم چون کبوتری یه روز سمت حریم تو برم

کاشکی تو بین الحرمین از من خدا جون بگیره

نوکر آخر تو خونه ی ارباب بیفته بمیره

عالم همه غبار حریم سلطان علی موسی الرضاست

از پنجره ی فولاد می گیرم آخر منم یه کربلا

وای از این زمونه، خون ز دلم روونه

وای از این غم جدایی

مادر جوانم، مادر کمانم

برده ای توانم

کنار بسترت نشستم

می زنم صدایت، جان من فدایت

می کنم دعایت

سوی خدا باشد دو دستم

بیمار من چرا شبت سحر ندارد

کسی ز حال دخترت خبر ندارد

وای مادرم، وای مادرم، خدا نگه دار

منو ذکر مادر، با دو دیده ی تر

در کنار بستر

ببین که من ز پا نشستم

لاله ی خزانی، گل ارغوانی

تو اگر بمانی

واللهِ ممنون تو هستم

درد تو را با قیمت جان می خرم من

عصای تو هستم به راهت می برم من

وای مادرم، وای مادرم، خدا نگه دار

من و بی قراری، من و سوگواری

من و خانه داری

نبر تو آرزوی زینب

ای خمیده مادر، در میان بستر

خیز و بار دیگر

شانه بزن به موی زینب

این خانه بعد از تو غبار غم بگیرد

با رفتنت ترسم که بابا هم بمیرد

وای مادرم، وای مادرم، مظلوم مادر

درد هایم را اگر با تو بگویم بیشتر

لحظه لحظه می شود بغض گلویم بیشتر

پشت پرچین نگاهت چینِ پیشانی من

خوب معلوم است دقت کن به رویم بیشتر

مانده ام آیینه ی از چند جا افتاده ام

تکه هایت را کجا باید بجویم بیشتر

با تو بودن خاطره،روی تو دیدن آرزوست

خاطراتم مرد اما آرزویم بیشتر

خوب شد مسجد نمی آیی ببینی قاتلت

تازگی ها می نشیند رو به رویم بیشتر

زیر نور ماه می فهمم که پهلوی تو را

از همه ی عضو ها باید بشویم بیش تر

خانومم، مثل قدیما

مثل اون قدیم ندیما

تو بخند بازم هوای

خونمون مثل قدیم شه

خانومم، هم بودی همسر

هم برام بودی یه مادر

بابای یتیمای شهر

بعد تو باید یتیم شه

خانومم، بگو ایشالله

خوب میشم نرم دمِ چاه

شب مرگ زندگیم شه

اگه باز حالت وخیم شه

فاطمه، آسمون من، به جون من

تو هستی صاحب خونه سایبون من

قد کمون من، جوون من

از زخم سینت داره میره خون من

شد دعای من، نوای من

خدا تو رو نگه داره برای من

یه نگاه ببین، فقط همین

آسمون ابری تره یا چشمای من

حبیبه، غم نگات عجیبه

حبیبه، نرو علی غریبه

خانومم، چیه قضیه

راسته یا فکر علیه

فکر کنم یکی دو ماهه

که تو بازو تو می بندی

خانومم، باشه بخندو

تو خونت نقاب ببندو

باشه من تابوت می سازم

تا که باعث شه بخندی

خانومم، یه لحظه دیدم

رخ تو کاش نمی دیدم

چون شده مثل کسی که

افتاده از رو بلندی

فاطمه، بال و پر شکست، گوهر شکست

دل تو همراه دل حیدر شکست

تو دست علی، سپر شکست

وقتی پهلوت زهرا پشت در شکست

در جدا شده، دعوا شده

دیدم تو خونمون بروبیا شده

شدت صدا، این طور می گفت

فاصله بین دنده هات پیدا شده

ای واژه ی زیبا

دیباچه ی دریا

عاشق ترین مادر

انسیة الحوراء

نشان از تو برده سفره های صمیمی

صدای بهاره کوچه های قدیمی

عطرت بر تن هر نسیمی

جانم زهرا، گل حیدر

تو شرح هر صدری

شأن شب قدری

در خانه ی شوهر

هر شب مه بدری

شبیه پرستو پر زدی عاشقانه

کسی از مزار تو ندارد نشانه

پرپر پر گرفتی شبانه

جانم زهرا، گل حیدر

لرزیده پای در

بر پیکر مادر

آینه مجروح از

زخم تن کوثر

فرشته دعا کن مادر ما نمیرد

در این فاجعه از داغ بابا نمیرد

از داغ مسیحا نمیرد

جانم زهرا، گل حیدر